Η μαμά ήρθε για να μείνει

Μη με φανταστείτε καμιά παραδοσιακή μαγείρισσα με σκούφο και ποδιά. Είμαι μια σύγχρονη γυναίκα που αγαπώ το καλό φαγητό και μ΄αρέσει να δοκιμάζω νέες γεύσεις.

Το μαγείρεμα είναι τέχνη!!!

Ένα έργο τέχνης για να είναι επιτυχημένο θα πρέπει ο καλλιτέχνης να δώσει όλη του την προσοχή, την αγάπη, τη φροντίδα και το κέφι του !! Να είναι εκεί! Να το ζει την ώρα που δημιουργεί! Να έχει φαντασία.

Τι πιο απλό από μια ομελέτα; Τι χρειάζεσαι; Αυγά, λάδι, αλάτι। Αν ασχοληθείς με μεράκι θα ανοίξεις το ψυγείο και θα σκεφτείς τι άλλα υλικά έχω για να κάνω την ομελέτα μου πιο γευστική; Αν βρεις λίγο ζαμπόν, ή μπεϊκον, ή λουκάνικο, τυρί φέτα, ή οποιοδήποτε ημίσκληρο τυρί, ακόμη και κάποια πιπεριά (οποιουδήποτε χρώματος), λίγο άνηθο, λίγο χλωρό ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι, μπορείτε να δημιουργήσετε κάνοντας κάποιους συνδυασμούς της αρεσκείας σας, ένα υπέροχο δικό σας πιάτο!!!

Αν δεν πετύχετε το φαγητό σας με την πρώτη δοκιμή, μην απογοητευτείτε! Χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Όλοι ξέρετε, ότι κανείς δεν γεννήθηκε μαθημένος! Η συμμετοχή του νου μας και της φαντασίας μας στην επανάληψη μας κάνει γνώστες!

Αν κάψατε το φαγητό σας, σημαίνει ότι μαγειρεύετε χωρίς να συμμετέχετε. Στην σημερινή εποχή που τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα, και δεν διαθέτουμε τον ανάλογο χρόνο στα πράγματα που κάνουμε, είναι φυσικό να γίνουν τέτοια λάθη. Δεν στενοχωριόμαστε! Πολλές φορές μπορούμε να σώσουμε το φαγητό. Κάποτε η κόρη μου μου έλεγε συνέχεια: Σαν το "ψητό μοσχάρι κατσαρόλας" της γιαγιάς της Δέσποινας δεν το πετυχαίνεις. Κάποια στιγμή της αποκάλυψα την αλήθεια!!

Η γιαγιά η Δέσποινα είχε όλα τα παιδιά της και τα εγγόνια της "τραπέζι" Κυριακή μεσημέρι. Η σπεσιαλιτέ της το μοσχάρι ψητό της κατσαρόλας. Κάποια στιγμή μπαίνω στην κουζίνα και μυρίζομαι "κάψιμο"!! Όταν τη φώναξα να έλθει, άρχισε να φωνάζει και να οδύρεται ότι πάει χαμένο 3 κιλά μοσχάρι.... , και τι θα φτιάξει τώρα..... Μη μου στενοχωριέσαι της είπα η κατάσταση σώζεται. Καθαρίσαμε με το μαχαίρι όλο το καμένο μέρος. Βάλαμε άλλη κατσαρόλα στη φωτιά με λίγο λάδι και λίγο βούτυρο καλό (για έντονη μυρωδιά) σοτάραμε 3 σκελίδες σκόρδο, μια πιπεριά σε χονδρές φέτες, ρίξαμε ένα ποτήρι (νερού) λευκό κρασί, το αφήσαμε να εξατμιστεί, προσθέσαμε τα καθαρισμένα κομμάτια του κρέατος, δύο φύλλα δάφνης, πιπέρι, έναν κύβο ζωμό μοσχαριού και ένα ποτήρι νερό και καθίσαμε στην κουζίνα να δοκιμάζουμε κάθε τόσο, να δούμε τι θα βγει! Αλάτι δεν ρίξαμε , αν χρειαζόταν θα το προσθέταμε στην πορεία. Έως ότου βράσει το κρέας μας , τηγανίσαμε κυδωνάτες πατάτες σε χαμηλή θερμοκρασία ώσπου να ροδίσουν και όταν η σάλτσα μας έμεινε τόση, όση χρειάζεται για δέκα άτομα, ρίξαμε τις πατάτες (αφού τις αλατίσαμε) μέσα στη κατσαρόλα με το κρέας, τις ανακατέψαμε ελαφρά με ξύλινη κουτάλα, αφήσαμε 2-3 λεπτά να "πάρουν" σάλτσα και γεύση φαγητού και κατεβάσαμε από τη φωτιά το φαγητό μας .

Η γιαγιά η Δέσποινα ήταν όλο αγωνία στο τραπέζι, αλλά κανείς δεν κατάλαβε τίποτε, αντίθετα της έλεγαν μπράβο για την επιτυχία του φαγητού.

Αφού άκουσε η κόρη μου την ιστορία του "πετυχημένου φαγητού" μου είπε: Αν είναι να γίνεται τόσο νόστιμο το "ψητό κρέας κατσαρόλας" να το αφήνεις κι εσύ να σου "καίγεται" λίγο!!!!

Η τύχη με βοήθησε να ταξιδέψω σχεδόν σ' όλη την χώρα μου. Η κουζίνα που μου άρεσε πιο πολύ ήταν των νησιών μας και ιδιαίτερα της Κρήτης. Τις καλύτερες πίτες όμως τις φτιάχνουν στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία. Επειδή είμαι αυθόρμητος και εκφραστικός τύπος, έδινα συγχαρητήρια στον μάγειρα όταν έτρωγα κάτι "ιδιαίτερο", κάτι γευστικότατο και με τα καλά μου λόγια τους αποσπούσα και τη συνταγή!

Έτσι πριν πολλά χρόνια ξεκίνησε η ιδέα να συγκεντρώνω συνταγές και να τις μαγειρεύω. Στην πορεία, όσα περιοδικά είχαν συνταγές έκοβα τα φύλα και τις συγκέντρωνα σε ένα ντοσιέ. Αγόραζα περιοδικά με συνταγές. Θα έχω συγκεντρώσει γύρω στις 2οοο συνταγές. Από αυτές έχω περάσει σε τετράδια (για να τις βρίσκω εύκολα) κάποιες που μου άρεσαν περισσότερο, που δεν ήταν πολύπλοκες και που ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία γεύσεων της οικογένειάς μου.

Τώρα πλέον είμαι σε θέση παίρνοντας μια βασική συνταγή να προσθέτω υλικά από τις δικές μου εμπειρίες και να βγαίνει κάτι διαφορετικό και νόστιμο।

Θα προσπαθήσω να σας ευχαριστήσω με απλές συνταγές για την καθημερινότητα και κάποιες "ιδιαίτερες" για να εντυπωσιάσετε τους καλεσμένους σας. Θα προσπαθήσω επίσης να συνεχίσω επάξια το έργο της κόρης μου, η οποία κληρονόμησε το μεράκι μου για τη μαγειρική (που κι εγώ το κληρονόμησα από τη μητέρα μου, που την έλεγαν "χρυσοχέρα") και η οποία αυτή της την αγάπη για το καλό φαγητό θέλησε να τη μοιραστεί μαζί σας. Είμαι υπερήφανη για την κόρη μου όχι μόνο γιατί "δίνεται ολόψυχα" στην παρασκευή ενός φαγητού, αλλά για τον προγραμματισμό της, την υπομονή της, τη σημασία που δίνει στην λεπτομέρεια, την εκλεκτικότητα όχι μόνο στις γεύσεις αλλά για τα πάντα. Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, δεν αφήνει τίποτα χωρίς να το επεξεργαστεί!

Ευχαριστώ την κόρη μου, ακριβώς για την προσωπικότητα που έχει, ευχαριστώ το Θεό που μου την χάρισε!!! και ευχαριστώ κι όλους εσάς που θα εμπιστευτείτε τις επιλεγμένες συνταγές που θα σας παραθέτω (συνταγές δικές μου, από φίλες μου, από μάγειρες που γνώρισα ανά την Ελλάδα και από περιοδικά).

Με αγάπη η μαμά.